Hoe ik van de angst voor mijn paard afkwam

Ik zocht het bij mezelf

Misschien wel mijn grootste ontdekking. Het ligt zo goed als altijd aan jezelf (extreem getraumatiseerde uitzonderingen daargelaten). Ik was bang door het gedrag van Bliss, maar dat werd veroorzaakt door mijn slechte leiderschap en communicatie. Door hier specifiek aan te gaan werken is het langzaam maar zeker beter gegaan. Soms moet je daarvoor echt heel diep in jezelf kijken, maar met een juiste instructeur of coach lukt dat vast!

Ik liet mijn verwachtingen los

Ik heb er bewust voor gekozen om met dit super gefokte sportpaard geen verwachtingen meer te hebben, alleen maar dromen. Samenwerken, plezier hebben, elkaar begrijpen en lekker van het bos genieten. Of dit nu erop zou zijn of ernaast. Dit loslaten was echt even moeilijk, maar werkte daarna heel bevrijdend (nee ik zit er nog niet op, ja ik heb super veel plezier).

Ik accepteerde mijn angst

Het is niet gênant, bijna iedereen heeft er wel eens last van. Het heeft mij erg geholpen de angst uit te spreken naar mijn paard”. Ik heb wat afgekletst: “Ik voel me nu even bang en dat voel jij vast ook, maar dat komt niet door jou want dat zit in mijn hoofd, zullen we nu weer verder lopen?” Ook nu heb ik echt nog wel eens een vlaag angst, die dan ook weer lekker wegvliegt. En dat is prima.

Ik zocht het ook buiten de paarden

Om steviger in mijn schoenen te staan en beter te aarden ben ik gaan kickboksen! En ik ben helemaal verslaafd. Ik voel me fitter, sterker en je leert je ruimte nemen en grenzen aangeven. Precies wat ik nodig had bij mijn paard.

Ik liet iemand anders mijn paard trainen

Dit heeft in mijn hoofd heel veel goed gedaan. Mijn trainster heeft eerst in de bak geoefend en ging daarna gewoon buitenrijden met Bliss. Er gebeurde niks, super braaf. Fotootje via de app, aahh ik wil ook! Daarna was het zo dat als ik angst voelde, mijn hoofd mij vertelde dat die ongegrond was.

Ik geef mijzelf regelmatig een schop onder mijn kont

Ik vond opstappen een tijd heel eng en kon soms best in die angst blijven hangen. Daarom ben ik na iedere keer trainen meerdere keren op en af gaan stappen. Ik vond het niet fijn maar deed het gewoon. Bliss vond het super gezellig want die kreeg de hele tijd snoepjes als ik erop zat.

En toen ging de knop om

Tijdens een wandeling was ik er zo klaar mee dan ik bij elk bankje dat ik tegenkwam op Bliss kwam, drie stapjes bleef zitten en er toen weer af ging. Bliss vond het prachtig (hè hè), maar ik durfde nog niet langer. De volgende dag stond ik te poetsen, heb ik het zadel erop gelegd en ben ik opgestapt. Het voelde goed en ik ben weggereden. Twee dagen laten maakten we onze eerste buitenrit.